Rozdział 1

      Gęsta mgła owija mnie niczym koc. Jest ciepła i wilgotna. Jak zwykle dusza trafia do mnie w środku nocy. Bo w Strefie Mgły wiecznie panuje noc. Jedyne światło dają dwa księżyce na niebie. Wpatruję się na nią z pomiędzy drzew otaczających polanę na której stoi. Oświetl ją blask księżyca. To młoda dziewczyna. Animusy danego człowieka nie odpowiadają wyglądowi jego powłoki ziemskiej. Istnieje wśród dusz dalej podział na płci a kształtem nie różnią się dużo od kształtu ciała ludzkiego. Animusy osób zasługujących na niebo są nieskazitelnie piękne. Jakby stworzone z pulsującego pod cienką błoną światła. Przypominają wręcz anioły, tylko brak im majestatycznych skrzydeł. Natomiast reszta dusz wygląda wspaniale tylko z daleka.

      Dziewczyna niespokojnie poruszyła się. A jej powracające myśli atakują mnie z ogromną mocą.

-Co się dzieje? Czy to piekło? Mówili o jakiejś szansie... Jak tu upiornie. Dlaczego nie potrafiłam oprzeć się korzystaniu z życia? jak mogłam doprowadzić do tego że w moim życiu nie zrobiłam niczego dla kogoś poza mną.. -Jej myśli są jak lawina. Nieuporządkowane, chaotyczne i jak dla mnie totalnie standardowe. 

      A no tak, zapomniałam chyba wspomnieć, że dusze nie potrafią i nie mogą ukrywać swoich myśli przed mieszkańcami Zaświatów. Za to my-anioły i ich sługusy-czytajcie ja- możemy je ukrywać ale nie możemy kłamać. Zasada dotycząca kłamstwa ta nie obowiązuje niektórych kreatur z Otchłani.

-Jest tu ktoś?- drżący głos dziewczyny zakłóca jeszcze bardziej spokój tego miejsca- Czy ktoś mnie słyszy?

Teraz mogłabym odezwać się i uspokoić nerwy tej duszyczki, ale zawsze wolę poczekać aż goście bardziej- że tak powiem- skruszeją. Dziewczyna rozgląda się zdenerwowana i jeszcze kilka razy nawołuje. Myśli bombardują mnie ze zdwojoną siłą.

-To jednak musi być Piekło. Zasłużyłam przecież sobie! To najbardziej mroczne miejsce jakie można sobie wyobrazić- hmm jak dla mnie ma słabą wyobraźnie- Nie chce tu zostać na wieczność, nie chcę zostać sama! Tak się boję...-Zaczyna dygotać-Ja tu umrę..

-Już przecież nie żyjesz idiotko- nie wytrzymuję.

-Kto tu jest?- pyta nie zwracając uwagi na mój wzgardliwy ton ani wyzwisko. Bowiem w środku wzdycha  z ulgą że nie jest tu sama.

Wychodzę z ukrycia i podchodzę bezszelestnym krokiem do niej. To wzdrygnięcie na mój widok- bezcenne. Za każdym razem, gdy nagle, powoli wyłaniam się z mgły przybyłe dusze nie potrafią ukryć dreszczu nieuzasadnionego lęku. Potem zwykle przyglądają mi się bacznie. Dziewczyna reaguje tak samo. Lustruje mnie ze strachem i zdenerwowaniem. Ja rozumiem, że mój znoszony płaszcz utkany z mgły nie budzi zaufania, ale żeby tak od razu bezczelnie się gapić?

-Kiim jeesteś?-szepcze wpatrując się w moje oczy. Nadmienić należy że jest to jedyna dostrzegalna część mnie, gdyż resztę szczelnie zakrywa płaszcz i jego kaptur.

-Twoim Przewodnikiem duszyczko- mówię żartobliwym tonem. A co tam trochę rozluźnimy atmosferę.

-Wyyyglądaasz jaakk duuchh- jąka się.

-I kto to mówi? Patrzyłaś ostatnio w lustro?- Animus ten mimo że wyglądem przypominał człowieka na pewno nim nie był. Po pierwsze bo ludzie tu nie trafiają tylko dusze. A po drugie poznać można po tym, że pod jej skórą dostrzec szło szybkie ruchy, jakby wijących się pod nią robaków. Wyglądało to tak jakby w środku wiło się jakieś ich gniazdo. Szata koloru nijakiego, jakby zżółkłej bieli. Do tego te jej oczy ziejące ogromną pustką i nicością. Blee. A raczej jak dla mnie norma. Jednakże zauważyłam w nich coś jeszcze, jakby iskierkę. To smutek. Smutek nad sobą. Ciekawe czy ta iskierka jest w stanie zapłonąć niebiańskim światłem...

-Eee..

-Uwielbiam elokwentne rozmowy, ale czas nagli i musimy ruszyć w drogę. Pogaduszki możemy urządzić idąc.

-Mam z Tobą iść? - spytała a po głowie tłukła jej się myśl- skąd mogę wiedzieć czy mogę tej zjawie zaufać? czy mnie nie zwiedzie na manowce?

-Och duszyczko, sama już się udałaś na manowce i to bez mojej pomocy. I wolę być nazywana Przewodnikiem lub Mgłowym Widmem a nie zjawą. Chodź!-nakazałam.

-Ty słyszysz co myślę? Jak to możliwe?- to standardowe dla nich zaskoczenie na jej twarzy, nuda.

-Tu prawie wszystko jest możliwe- uśmiechnęłam się do siebie.

Po tych słowach ruszyłam w stronę mgły. Nie musiałam się oglądać by wiedzieć, że Animus podąża za mną.